ബിജിയുടെ രണ്ടാം ഓർമദിനം പെയ്തൊഴിയാതെ

ഇന്ന് 

ബിജിയുടെ 

രണ്ടാം ഓർമ്മദിനം

11.4.22

..

പെയ്തൊഴിയാതെ...

ജനുവരി ഒന്നു 1997 ലാണ് ഞങ്ങളുടെ കട ബിജി തിരികൊളുത്തി ഉദ്ഘാടനം ചെയ്തത്. അത് അന്ന് ഒരു സ്ക്രീൻ പ്രിന്റിംഗ് സ്ഥാപനമായിട്ടാണ് തുടങ്ങിയത്. എന്റെ സുഹൃത്ത് ഉണ്ണി അതിന്റെ ചുമതലകൾ ഏറ്റെടുത്തു. രണ്ടു സ്റ്റാഫും ഉണ്ണിയും. ഉദ്ഘാടനം വളരെ ചെറിയ രീതിയിലായിരുന്നു. ഷട്ടർ തുറന്ന് അകത്തു കടക്കാം. വേറെ ഡക്കറേഷൻ ഒന്നും ചെയ്തിരുന്നില്ല. ഉദ്ഘാടനദിവസം ഞങ്ങളെ കൂടാതെ ഉണ്ണിയും സ്റ്റാഫുകളും ചേട്ടനും, ചേട്ടന്റെ ഒരു സുഹൃത്തും, പിന്നെ ബിൽഡിംഗ് ഓണറും മാത്രം.

എനിക്കന്ന് മാല ലൈറ്റ് വാടകയ്ക്ക് കൊടുക്കുന്ന കട തൃശൂർ മുൻസിപ്പൽ സ്റ്റാൻഡിൽ ജയാ ബേക്കറിയുടെ മുകൾഭാഗത്തുള്ള ഒരു മുറിയിൽ പാർട്ണർ ഷിപ്പിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. 

പാർട്ണർ ഷിപ്പ് തുടക്കം നല്ല രീതിയിൽ ആയിരുന്നെങ്കിലും പിന്നീട് അസ്വസ്ഥതകൾ നിറഞ്ഞതായി. സ്ഥാപനം നല്ല നിലയിൽ വന്നപ്പോൾ പാർട്ണർക്ക് അത് സ്വന്തമാക്കണം. അതുകൊണ്ട് എന്നാണ് അവിടെ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വരിക എന്നറിയില്ല. രണ്ടു വർഷത്തോളമായി ഇങ്ങനെ ചെറിയ ഉരസലിൽ കഴിയുന്നു.

അങ്ങനെയാണ് ഞാനും ബിജിയും കൂടി പുതിയ മുറി കണ്ടെത്തിയത്. ചെട്ടിയങ്ങായിൽ അറഫാ ടവറിൽ. നല്ല ലൊക്കേഷനിൽ ആയതുകൊണ്ട് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ കഴിയും എന്ന വിശ്വാസം ഉണ്ട്. റെയിൽവേ, ട്രാൻസ്‌പോർട്ട് സ്റ്റാൻഡ്, ശക്തൻ സ്റ്റാൻഡ് എല്ലാം അടുത്താണ്. റൂം വാടക ആയിരം രൂപ. ആ പണം അതികച്ചെലവ് ആണ്. അത് കണ്ടെത്താൻ വേണ്ടിയാണ് സ്ക്രീൻ പ്രിന്റിംഗ് തുടങ്ങിയത്. നിർഭാഗ്യവശാൽ വാടക എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും പോവുക മാത്രമല്ല എനിക്ക് പ്രിന്റിങ്ങിന്റെ കാര്യങ്ങളിലേക്ക് പൈസ ചെലവും വന്നു തുടങ്ങി. പ്രിന്റിംഗിന്റെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ഉണ്ണി ഏറ്റെടുത്തു ചെയ്യാം. ലാഭം വന്നു തുടങ്ങുമ്പോൾ റൂമിന്റെ വാടക ഉണ്ണി കൊടുക്കും. എന്നൊക്കെയായിരുന്നു ധാരണ. പക്ഷേ, സംഭവിക്കുന്നത് മറിച്ചും ആയി. അപ്പോൾ ഞാനും വർക്ക് പിടിക്കാൻ ഫീൽഡിൽ ഇറങ്ങിത്തുടങ്ങി. അതിനിടെ, ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ പരിതാപകരം ആയതുകൊണ്ട് സ്റ്റാഫിൽ ഒരാൾ മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് ജോലി മാറി പോയി. പിന്നെ ഉണ്ണിയും ഒരു സ്റ്റാഫും മാത്രം.

അഞ്ചാറു മാസം അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു.

ഞാൻ കഴിയാവുന്ന സഹായം ചെയ്തു തുടങ്ങി. ഞാനും ഫീൽഡിൽ ഇറങ്ങി വർക്ക് പിടിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വർക്ക് കുറേശ്ശേ കൂടി വന്നു. ശരിക്കും ജോലി ചെയ്താൽ ലാഭത്തിൽ എത്തിക്കാം എന്ന്‌ എനിക്ക് മനസ്സിലായി. മറ്റേ കടയിൽ കുറെ സമയം ഞാൻ ഇരിക്കും. പിന്നെ ഇവിടെയും.

ആ സമയത്തു ഉണ്ണി പറഞ്ഞു : പൗർണ്ണമിയിൽ ഞാൻ മറ്റൊരാളെ പ്രിന്റ് വർക്കിന്‌ ശരിയാക്കിത്തരാം. ഞാൻ വിടുകയാണ്. ഞാൻ എല്ലാം സ്വന്തമായി ചെയ്യാൻ പോവുകയാണ്. അങ്ങനെ ഉണ്ണിയും സ്റ്റാഫും വിടപറഞ്ഞു. അവർ മറ്റൊരു സ്ഥലത്ത് പോയി പ്രിന്റിംഗിന്റെ സ്ഥാപനം തുടങ്ങി.

എനിക്കാണെങ്കിൽ പ്രിന്റിംഗ് കാണുന്നതല്ലാതെ ഒന്നും അറിയില്ല. അവർ പോയപ്പോൾ ബിജി കടയിൽ വന്നു തുടങ്ങി. ഞാൻ എന്റെ പാർട്ണർ ഷിപ്പ് ഒരു ചെറിയ ഉരസലോടെ അവസാനിപ്പിച്ചു.

ഞാൻ അവിടുന്നു പോരുമ്പോൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്റ്റോക്കിന്റെ പകുതി വിഹിതമാണ് എനിക്ക് ലഭിച്ചത്‌.   മാലകൾ ഏതാണ്ട് എഴുന്നൂറിൽ താഴെ വരും. പിന്നെ പലരും തരാനുള്ള പൈസ കിട്ടുമ്പോൾ എനിക്കും വേണം എന്നൊന്നും പറഞ്ഞു ഞാൻ ആ വഴിക്ക് പോയില്ല. ഏതാണ്ട് തൊണ്ണൂരായിരം രൂപയോളം അക്കാലത്ത് ആ കടയിലേക്ക് പലരുടെയും കയ്യിൽ നിന്നായി കിട്ടാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.  അതിന്റെ പകുതി നാൽപ്പത്തയ്യായിരം എനിക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. അത്രയും രൂപയുടെ ആഭരണങ്ങളാണ് അന്ന് ഞങ്ങൾ വിറ്റത്. 

ആഭരണങ്ങൾ വിറ്റതിൽ ബിജി പ്രത്യേക വിഷമം ഒന്നും പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. ബിജിയുടെ വീട്ടുകാർ അമ്മയും വല്യമ്മയും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും വല്ലാത്ത വിഷമം അവരുടെ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു.

ഞങ്ങളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് മൂന്നു നാലു മാസം ആകുമ്പോഴേക്കും ഗോൾഡ്‌ വിൽക്കുന്നു എന്നു കേൾക്കുമ്പോൾ അവരുടെ മനസ്സിൽ ഒരുപാട് ആശങ്കകൾ ഉണ്ടാക്കുമല്ലോ. അവരെ പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യമില്ല. ബിജിയുടെ കുട്ടിക്കാലത്തുതന്നെ അച്ഛൻ മരിച്ചു. പിന്നീട് ബിജിയേയും ആങ്ങളയെയും വളർത്തി. വല്യമ്മയും ഇവർക്കൊപ്പം ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു.  ആങ്ങള ബിജു വലുതായപ്പോൾ ഗൾഫിൽ പോയി. ഞങ്ങളുടെ കല്യാണത്തിന് ബിജു ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വല്യമ്മയും അമ്മയും കൂടിയാണ് തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നതും വിവാഹം നടത്തിയതും.

എന്റെ വല്യമ്മയുടെ മകൾ ഷീല പറഞ്ഞത് പ്രകാരം ഞാൻ ബിജിയെ പെണ്ണ് കാണാൻ പോവുകയും തികച്ചും സ്വാഭാവികമായ രീതിയിൽ വിവാഹം നടക്കുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

അങ്ങനെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു കുറച്ചു നാൾ കഴിയുമ്പോഴേക്കും മകളുടെ ആഭരണങ്ങൾ വിൽക്കേണ്ടി വരിക എന്നത് കേൾക്കാൻ ആർക്കും ഇഷ്ടപ്പെടില്ല. എന്നാലും, അവരും എന്നോട് ഒരു പരിഭവവും പറഞ്ഞില്ല. 

പുതിയ കട പൗർണ്ണമി. ഇനി ഇവിടെത്തന്നെ ശരണം. പൗർണ്ണമിക്കു വേണ്ടി ബിജിയുടെ കുറച്ചു ഗോൾഡ്‌ വിൽക്കേണ്ടി വന്നു. പിന്നെ എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പൈസയും മുഴുവനും ഇറക്കി. കൂടാതെ ലോണും കുറി വിളിച്ചും കടയിൽ പണം ഇറക്കി. മാല ലൈറ്റിന്റെ എണ്ണം ഏതാണ്ട് രണ്ടായിരത്തിനു താഴെ എത്തിച്ചു. 

ഈ പണികളിൽ എല്ലാം ഞാനും ബിജിയും ഒപ്പത്തിനൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് എന്റെ വീട്ടിൽ വയസ്സായി വരുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ട്.  പട്ടാളത്തിൽ ആയിരുന്ന അച്ഛന് ചെറിയൊരു പെൻഷൻ വരുമാനം ഉണ്ടായിരുന്നു.  ഞാനും ബിജിയും ഒന്നിച്ചു രാവിലെ എട്ടരയോടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങും. ബിജി നേരത്തെ എണീറ്റ് ചോറും കറിയും വെക്കും. പിന്നെ എന്തെങ്കിലും പലഹാരവും ഉണ്ടാക്കും. ഇഡ്ഡലിയോ ദോശയോ പുട്ടോ... അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും. അതും കഴിച്ച് ഉച്ചക്കുള്ള ചോറും കറികളും രണ്ടു പേർക്കും രണ്ടു പാത്രങ്ങളിലാക്കി ഒരു സഞ്ചിയിലാക്കി അതും പിടിച്ചാണ് നടത്തം. സഞ്ചി ഞാൻ തന്നെയാണ് പിടിക്കാറ്‌. രാവിലത്തെ തിരക്കുളള ബസ്സിൽ മിക്കവാറും പടിയിൽ തൂങ്ങി നിന്നാണ് യാത്ര ചെയ്യേണ്ടി വരിക. അപ്പോൾ സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ആരെയെങ്കിലും സഞ്ചി ഏൽപ്പിക്കും. ടൗണിൽ എത്തുമ്പോൾ അത് തിരിച്ചു വാങ്ങും. ബസ്സ്‌ ഇറങ്ങിയാൽ പിന്നെ അര കിലോമീറ്റർ നടന്ന് കടയിൽ എത്താം. സാവധാനം നടന്ന് അങ്ങനെ കടയിൽ വരും. പിന്നെ അവിടുത്തെ ജോലികൾ. കടയിൽ എല്ലാ ദിവസവും ബിജിയ്ക്ക് വരേണ്ടി വരാറില്ല. തിരക്കുളള ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രം ഞാൻ വിളിക്കും. അപ്പോൾ വരും.

ചിലപ്പോൾ സ്ക്രീൻ പ്രിന്റിംഗ് പണികളിൽ സഹായിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ മാല ലൈറ്റ് ഉണ്ടാക്കാൻ സഹായിക്കും. കടയിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നോക്കും.

ഉണ്ണി പോകുമ്പോൾ നല്ലൊരു പയ്യനെ എനിക്ക് ജോലിക്ക് ആക്കി തന്നു.  പയ്യൻ ഒരു ആർട്ടിസ്റ്റ് കൂടി ആയിരുന്നു. പ്രിന്റിംഗ് എല്ലാം നന്നായി ചെയ്യും.    പക്ഷേ ഇവിടെ ഒരു ഗുലുമാൽ സംഭവിച്ചു. എന്തെന്ന് വെച്ചാൽ, എനിക്ക് പ്രിന്റിംഗിന്റെ ഒരു കാര്യവും അറിയില്ല എന്ന് മനസിലായപ്പോൾ  പുള്ളിപിന്നെ വർക്കിന്‌ സമയത്ത് വരില്ല. ഒമ്പതരയ്ക്ക് വരേണ്ടയാൾ പത്ത്‌, പത്തര, പതിനൊന്ന്... അങ്ങനെയൊക്കെയായി. ചിലപ്പോൾ ലീവ് എടുക്കും. പുള്ളിയ്ക്ക് സ്വന്തം വർക്കുകൾ വേറെയും ഉണ്ട്. ബോർഡ് എഴുത്തും മറ്റുമായി.  അന്നെല്ലാം ഇന്നത്തെപ്പോലെ ഫോൺ സൗകര്യം ഇല്ലല്ലോ. അപ്പോൾ കാത്തിരിക്കുകയെ രക്ഷയുള്ളൂ. ഏറ്റെടുക്കുന്ന വർക്ക് കൃത്യമായി ചെയ്തു സമയത്ത് പാർട്ടികൾക്ക് കൊടുക്കണം. ആ കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് ഒരു നിർബന്ധബുദ്ധി ഉണ്ടായിരുന്നു.  കസ്റ്റമറെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയാണല്ലോ അത്. അങ്ങനെ പ്രിന്റിങ് മുഖേന കടയിലെ കാര്യങ്ങളും  ഞങ്ങളുടെ വട്ടചെലവുകൾക്കും പൈസ കിട്ടി തുടങ്ങി.

ഒരു വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് പ്രിന്റ് ചെയ്യാൻ ഒരുപാട് പണികൾ ഉണ്ട്. ആദ്യം ഡി ടി പി എടുക്കണം. പിന്നെ അതിന്റെ പ്രൂഫ്‌ പാർട്ടിയെ കാണിക്കണം. തെറ്റുകൾ തിരുത്താൻ. പിന്നെയും നോക്കിയതിനു ശേഷം ഫൈനൽ എടുക്കും.  പിന്നീട് അത് സ്ക്രീനിൽ എക്സ്

എക്സ്പോസ്‌ ചെയ്യും. അതിനു ശേഷം പ്രിന്റിങ്.  എക്‌സ്‌പോസ് സൂര്യ വെളിച്ചം ഉപയോഗിച്ച് ചെയ്യാം. അല്ലെങ്കിൽ നാല് ട്യൂബ്‌ ലൈറ്റ് ഒരു ബോക്‌സിൽ വെച്ച് മുകളിൽ ചില്ല് ഗ്ലാസ് വെച്ച് അതിലൂടെയും ചെയ്യാം. ഒരു മാറ്റർ വൃത്തിയായി എക്‌സ്‌പോസ് ആവുന്നതിനു ടൈമിംഗ് ഉണ്ട്. അത് കൃത്യമായി വന്നാലേ പ്രിന്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ പെർഫെക്റ്റ് ആവുകയുള്ളൂ. വർക്ക് പിടിക്കല്, ഡി ടി പി എടുക്കല്, പ്രിന്റിങ്  മെറ്റീരിയൽ വാങ്ങൽ, പ്രിന്റിങിന് സഹായിക്കൽ, അതു കഴിഞ്ഞാൽ പ്രിന്റ് പാർട്ടികൾക്ക് എത്തിച്ചു കൊടുക്കൽ ഇങ്ങനെ എല്ലാം ഞാൻ ചെയ്യും. എക്‌സ്‌പോസ്, പ്രിന്റിങ്, വാഷിംഗ് ഇതെല്ലാം പയ്യൻ ഗിരീഷും.  അങ്ങനെ കുറച്ചു കാലം പോയി. പിന്നീട് ഗിരീഷ് പോയി മറ്റൊരാൾ വന്നു. ഇതിന്റെ കൂട്ടത്തിൽ വർഷങ്ങൾകൊണ്ടു ഞാനും എല്ലാം പഠിച്ചെടുത്തു.  ഈ വക പണികളിലെല്ലാം ബിജിയും ഒരു സഹായിയായി. ആ സമയത്ത് ഓഫ്സെറ്റ് പ്രിന്റിങ് വിലക്കുറവിൽ വന്നു തുടങ്ങി. അങ്ങനെ പ്രിന്റിംഗിന്റെ പണി ഞങ്ങൾ നിർത്തി. 

മാല ബൾബ് തിരക്കുളള കാലത്ത് രാവിലെ വീട്ടു ജോലി എല്ലാം കഴിച്ചു കടയിലേക്ക് വന്നാൽ രാത്രി പതിനൊന്ന് പതിനൊന്നര വരെയെല്ലാം ജോലി ചെയ്യും. പിന്നെ ആട്ടോ വിളിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് ഞങ്ങൾ മടങ്ങും. അങ്ങനെ കഷ്ടപ്പാടുകളുടെയും അതേസമയം പ്രതീക്ഷകളുടെയും ഒരു കാലമായിരുന്നു അത്.

മാല ലൈറ്റ് തിരക്ക് വരുമ്പോൾ ഞങ്ങളെ കൂടാതെ രണ്ടോ മൂന്നോ സഹായികളും ഉണ്ടായിരിക്കും. വൈകീട്ട് കൂടുതൽ സമയം ഇരിക്കുന്ന ദിവങ്ങളിൽ മസാല ദോശയോ ചപ്പാത്തിയോ വാങ്ങും. വിശന്നുകൊണ്ടു ജോലി ചെയ്യാൻ പാടില്ലല്ലോ. ഞങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ വരുന്നവർക്കും ഈ ഭക്ഷണരീതി ഇഷ്ടമായിരുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ രണ്ടു മക്കൾ ഉണ്ടായി. എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും വിടവാങ്ങി.

...

അങ്ങനെ കുറെ കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കടങ്ങൾ വീടി. പഴയ ഓടിട്ട വീട്ടിൽ നിന്നും മാറി ടറസ് വീട് പണിയാനും കഴിഞ്ഞു. മറ്റ് ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും തരക്കേടില്ലാത്ത ഒരു വീട് വെക്കണം. അത് ബിജിയ്ക്ക് വലിയ ആഗ്രഹം ആയിരുന്നു.  കുട്ടികൾ വളർന്നു വരികയല്ലേ. അതും പെൺകുട്ടികൾ!  അങ്ങനെയാണ് എന്റെ സുഹൃക്കളുടെയും നിർബന്ധം കൂടി ആയപ്പോൾ ഞാനും ആ വഴി ചിന്തിക്കുന്നത്. കട തുടങ്ങിയ കാലം മുതലേ കുറി വെക്കലും വിളിച്ചെടുക്കലുമൊക്കെ പതിവായിരുന്നു. അങ്ങനെ വിളിച്ചെടുത്ത പണംകൊണ്ട് രണ്ടു പ്ലോട്ടുകൾ വാങ്ങിയിരുന്നു. അത് വിറ്റ് കിട്ടുന്നതുപ്രകാരം വീട് പണിയാം എന്നു തീരുമാനിച്ചു. ആ ഭൂമി വിറ്റ് ചെറിയൊരു വീട് പണിയാനും കഴിഞ്ഞു. പഴയ ഓടിട്ട വീടിന്റെ പുറകുവശം പൊളിച്ചു പുതിയത്തിനു സ്‌പെയ്‌സ് ഉണ്ടാക്കി. ഏകദേശം പതിനൊന്ന് മാസത്തോളം വേണ്ടി വന്നു വീട് ഒരുവിധം ഒപ്പിക്കാൻ.

വീടിന്റെ കുറ്റി അടിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു രസം ഉണ്ടായി. പ്ലാൻ വരച്ച എഞ്ചിനീയർ തന്നെ വന്നു കുട്ടിയടിക്കും എന്നാണ് ഞാൻ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞിരുന്നത്. എന്നാൽ കുറ്റി അടിക്കേണ്ട ദിവസം അടുത്തപ്പോൾ ബിജിയുടെ വീട്ടുകാർ പറഞ്ഞു ആശേരിയെകൊണ്ട് അടിപ്പിക്കുകയല്ലേ നല്ലത് എന്ന്. അങ്ങനെ അവരുടെയും താല്പര്യപ്രകാരം ഞാൻ പോയി ആശാരിയെ ഏർപ്പാടാക്കി.  ഒരു ഞായറാഴ്ച അദ്ദേഹം വന്നു. കാഞ്ഞാണിയിൽ നിന്നും വല്യമ്മയും അമ്മയും വന്നു. പിന്നെ  ഞാനും ബിജിയും മക്കളും.

ആശാരി വന്നു പ്ലാൻ നോക്കി. പുള്ളിയ്ക്ക് ആ പ്ലാനിൽ ആകെ മൊത്തം ഒരു പന്തികേട് തോന്നി. കാരണം റൂമിന്റെ വലിപ്പമോ അടുക്കള സ്ഥാനം ഒന്നും ശരിയല്ല! എല്ലാത്തിനും അവരുടെ രീതിയിൽ ഒരു കണക്കുണ്ടല്ലോ. അതുമായി ഒരു തരത്തിലും ഇത് ഒത്തുപോകുന്നില്ല. അത് ഒത്തുപോകുന്നില്ലെന്ന്‌ എനിക്കും അറിയാം. കാരണം എന്റെ ഇഷ്ടത്തിനാണ് ഒരോ മുറികളുടെയും വരാന്തയുടെയും അടുക്കളയുടെയും വലിപ്പചെറുപ്പങ്ങൾ എഞ്ചിനീയർ വരച്ചു തന്നത്. അപ്പോൾ എഞ്ചിനീയർ പറയുകയും ചെയ്തു. ഇതുപോലെ ആരും വരപ്പിക്കാറില്ല എന്ന്. വാസ്തു നോക്കിയാണ് സാധാരണ എഞ്ചിനീയറും വരക്കാറുള്ളത്. ഇവിടെ എല്ലാം എന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് പുള്ളി വരച്ചുതരികയായിരുന്നു.

എല്ലാം നോക്കിയിട്ട് ആശാരി പറഞ്ഞു ഈ പ്ലാൻ പ്രകാരം കുറ്റിയടിച്ചാൽ ശരിയാവില്ല! 

-അപ്പൊ ഇനി എന്തു ചെയ്യും?

ഞാൻ ചോദിച്ചു.

-ഒരു കാര്യം ചെയ്യാം. ഈ മുറിയുടെ വലുപ്പം അല്പമൊന്നു കുറക്കാം. അപ്പോൾ ഏകദേശം ശരിയാകും. 

-ഓ... അങ്ങനെയാകാം

ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഇതെല്ലാം കേട്ട് വിഷമിച്ചു നിന്നിരുന്ന ബിജിക്കും ആശ്വാസമായി. ഞാൻ സമ്മതിക്കാതിരിക്കുമോ? എന്നായിരുന്നു ബിജിയുടെ ആശങ്ക! ഒരു മുറിയുടെ വലിപ്പം അല്പം കുറഞ്ഞു എന്നേയുള്ളു. വന്ന ആശാരിക്കും വീട്ടുകാർക്കും സന്തോഷം.  ഇത്തരം ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ ഒരു വാശിയുടെയും ആവശ്യമില്ല എന്നാണ് എന്റെ നിലപാട്.

അങ്ങനെ കുറ്റിയടി കഴിഞ്ഞു. ചായ കുടിയും കഴിഞ്ഞു ആശാരി പോയി. ഇനി കരിങ്കല്ല് അടിച്ചിട്ട് വേണം പണി തുടങ്ങാൻ. കരിങ്കല്ല്, മണ്ണ്, മണൽ എല്ലാം ഗണ അടിച്ചു തരും. വീടിന്റെ അടുത്തുള്ള ആളാണ് ഗണ. സ്വന്തം ലോറിയും സൗകര്യങ്ങളും ഉണ്ട്. വീടുപണി മൊത്തം മണിയേട്ടനെ ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇലക്ട്രിക്കൽ, പ്ലംബിങ് , പെയിന്റിങ്ങ് ഇതെല്ലാം മറ്റ്‌ ആരെയെങ്കിലും ഏൽപ്പിച്ചാൽ മതി. 

ആശരിയെല്ലാം പോയി ഉച്ചയുറക്കവും കഴിഞ്ഞു. ഇന്നത്തെ പരിപാടി എല്ലാം നന്നായി. അമ്മയും വല്യമ്മയും കാഞ്ഞാണിയിലേക്ക് മടങ്ങി. 

പിറ്റേന്ന്, ഞാൻ ചുമ്മാ കുറ്റിയടിച്ചതും മറ്റും നോക്കി നടക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്, കുറ്റിയടിയിൽ ഒരു മീറ്റർ വ്യത്യാസം വന്നിരിക്കുന്നു. ഒരു മീറ്റർ തെക്കോട്ട് മാറി വേണം കുറ്റിയടിക്കാൻ! 

ഞാൻ ബിജിയെ വിളിച്ച് എല്ലാം കാട്ടിക്കൊടുത്തു. 

ഇനി എന്തുചെയ്യും? ആശാരിയെ വീണ്ടും വിളിച്ചാലോ! ആലോചനയായി. ഞങ്ങളുടെ

കുറെ ആലോചനകൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ ബിജിയോട് പറഞ്ഞു, ഞാനിപ്പോൾ കടയിൽ പോകട്ടെ. വൈകീട്ട് വന്നിട്ട് നമുക്ക് ഈ കുറ്റികൾ എല്ലാം മാറ്റി അടിക്കാം. അങ്ങനെ ഞാൻ വൈകീട്ട് തിരിച്ചു വന്നു ഓരോ കുറ്റികളും ഊരി ബിജിയും ഞാനും ചേർന്ന് സ്ഥാനം മാറ്റി കുഴിച്ചിട്ടു. പിന്നെ കയർ കെട്ടി ശരിയാക്കി. അപ്പഴേ ശ്വാസം നേരെ വീണുള്ളു.

അന്ന് രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ വലിയ ആശ്വാസം ആയിരുന്നു. ഇത് കണ്ണിൽ പെടാതെ പോയെങ്കിൽ പണിക്കാർ വന്നു ചാല് കോരും. പിന്നെ പണി ഇരട്ടി ആയേനെ!

അങ്ങനെ വീടിന്റെ ഓരോ പണികളിലും ഓരോ ഘട്ടങ്ങളിലും ഞങ്ങളുടെ നോട്ടവും അദ്ധ്വാനവും ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം സാധാരണ പോലെ കഴിഞ്ഞു. കാഞ്ഞാണിയിൽ ബിജിയുടെ നാട്ടിലെ അമ്പലത്തിൽ വെച്ച് കെട്ടും സദ്യയും കഴിഞ്ഞു. അന്ന് വൈകീട്ട് ചേറൂരിൽ എന്റെ വീടിന്റെ ഭാഗത്ത് പള്ളി ഹാളിൽ വെച്ച് ഞങ്ങളുടെ പാർട്ടിയും നടന്നു.  കല്യാണത്തിനു ശേഷം പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കി. ഞങ്ങളുടെ ഗുണങ്ങളും ദോഷങ്ങളും തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ജീവിച്ചിരുന്ന കാലം സന്തോഷം പങ്കുവെച്ചും പരസ്പരം ബഹുമാനിച്ചും ജീവിച്ചു. കലഹങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. നല്ലൊരു സുഹൃത്ത് കൂടിയായിരുന്നു ബിജി. അതുകൊണ്ട് കൂടിയാണ് വീട് പണിക്കിടക്കയിൽ എനിക്ക് ഡൽഹി, ആഗ്ര, രാജസ്ഥാൻ, വാഗാ അതിർത്തി... ഇങ്ങനെ കുറെ സ്ഥലങ്ങളിൽ പോകാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഇങ്ങനെ പണി നടക്കുമ്പോൾ യാത്ര പോവ്വേ! എന്നൊന്നും പറഞ്ഞു തടസ്സം നിന്നില്ല. ആ സമയത്ത് വീട് പണിയുടെ എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്വവും സ്വയം ഏറ്റെടുത്തു. എല്ലാം തനിയെ കൊണ്ടുനടന്നു.  ഒരുപക്ഷേ, അതൊക്കെയായിരിക്കാം ബിജിയുടെ വേർപ്പാട് എന്നെ ഇത്രയും ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നത്.

വീട് പണിക്കുശേഷം മൂത്ത മകളുടെ വിവാഹമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ പ്രധാന സംഭവം. അതും നല്ല രീതിയിൽ കഴിഞ്ഞു. കൊറോണകാലത്ത് ആയിരുന്നതിനാൽ വളരെ ചുരുക്കിയാണ് അത് നടന്നത്. അതിന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ബിജിയുടെ കണ്ണെത്തി. എല്ലാറ്റിനും മുന്നിൽ നിന്നു. അതനുസരിച്ച് മോളുടെ കല്യാണവും ഭംഗിയായി നടന്നു.

അതു കഴിഞ്ഞു ഏതാണ്ട് ഒന്നര കൊല്ലത്തോളം ആയ സമയത്താണ് ബിജിയ്ക്ക് വയ്യാതായതും ഞങ്ങളെ വിട്ടുപോയതും.  ഇപ്പോൾ രണ്ടാം വർഷം തികയുന്ന വേളയിൽ ഇതെല്ലാം വെറുതെ ഓർക്കുന്നു എന്നു മാത്രം.

ബിജിയുടെ അസുഖത്തിന്റെ നാളുകൾ എങ്ങനെ കടന്നുപോയി എന്ന എന്റെ കുറിപ്പുകൾ പിന്നീട് 

-മനസ്സിന് തീ പിടിച്ച കാലം -

എന്ന പുസ്തകമായി മാറി.  ഡോ. ഖദീജ മുംതാസ് അതിന് അവതാരിക എഴുതി. ഡോക്ടറുടെ മെസ്സേജുകളും വാക്കുകളും എനിക്ക് വലിയ ആശ്വാസവും കരുത്തും പകരുന്നുണ്ട്. അതുപോലെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളും സുഹൃത്തുക്കളും അവരുടെ സ്നേഹതലോടലുകൾ എനിക്കും മക്കൾക്കും ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. 

ആ വലിയ കരുതലുകൾക്ക് നന്ദിയും സ്നേഹവും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് തൽക്കാലം നിർത്തുന്നു.

സ്നേഹത്തോടെ.....

രാജൻ പെരുമ്പുള്ളി